نوع پژوهش : طرح پژوهشی/ رساله / پایان نامه
پژوهشگر
دانشجوی دانشگاه علامه طباطبائی
خلاصه پیشنهاده
وزارت علوم، تحقیقات و فناوری: ازدواج بهعنوان یکی از بنیادیترین روابط انسانی، نقشی اساسی در سلامت روان، رشد فردی و پویایی اجتماعی دارد. بااینحال، کیفیت و تداوم زندگی زناشویی تحتتأثیر عوامل گوناگونی همچون فشارهای محیطی و تفاوتهای فردی قرار دارد. سازگاری زناشویی بهعنوان شاخصی کلیدی از سلامت خانواده، بیانگر میزان هماهنگی، رضایت و سازش زوجین در مواجهه با نیازها و انتظارات متقابل است. پژوهشهای اخیر نشان دادهاند که عوامل درونفردی نظیر توانمندی ایگو و ذهنیسازی در تبیین کیفیت روابط زوجین نقش مهمی ایفا میکنند. توانمندی ایگو، بهعنوان ظرفیت فرد برای مدیریت تعارض میان نهاد، فرامن و واقعیت بیرونی، عاملی در حفظ تعادل هیجانی و پایداری رابطه محسوب میشود و افرادی با ایگوی نیرومند، رضایت و ثبات زناشویی بیشتری دارند. از سوی دیگر، ذهنیسازی که به توانایی درک حالات ذهنی خود و دیگری اشاره دارد، موجب افزایش همدلی، کاهش سوءتفاهمهای هیجانی و ارتقای رضایت زناشویی میشود. افزون بر این، بر اساس نظریه سیستمهای خانواده، کیفیت رابطه با خانواده همسر نیز بهعنوان یک زیرسیستم اثرگذار، میتواند نقش میانجی میان متغیرهای فردی و سازگاری زناشویی ایفا کند؛ بهگونهای که روابط مثبت با خانواده همسر منبع حمایت و روابط منفی منبع تنش تلقی میشوند. با وجود پژوهشهای متعدد درباره عوامل فردی مؤثر بر سازگاری زناشویی، هنوز مدلی که اثرات مستقیم و غیرمستقیم توانمندی ایگو و ذهنیسازی را با میانجیگری کیفیت رابطه با خانواده همسر تبیین کند، کمتر بررسی شده است. ازاینرو، پژوهش حاضر با هدف پیشبینی سازگاری زناشویی بر اساس توانمندی ایگو و ذهنیسازی با نقش میانجی کیفیت رابطه با خانواده همسر انجام میشود.
)