نوع پژوهش : طرح پژوهشی/ رساله / پایان نامه
پژوهشگر
دانشکده علوم ارتباطات دانشگاه علامه طباطبائی
خلاصه پیشنهاده
اختلال طیف اوتیسم اختلالی عصبی-رشدی است که بر تعاملات اجتماعی، ارتباطات و رفتارهای فرد تأثیر می‌گذارد. مراقبان این افراد درگیر چالش‌های فراوانی نظیر استرس و مشکلات ارتباطی هستند. در بسیاری از کشورها، شبکه‌های حمایتی رسمی و غیررسمی برای کاهش این فشارها وجود دارد. این شبکه‌ها از طریق ارتباطات حضوری و دیجیتال شکل می‌گیرند و به مراقبان می‌توانند تجربیات خود را به اشتراک بگذارند و حمایت عاطفی برخوردار شوند.
از سوی دیگر مراقبان این افراد اصلی‌ترین پل ارتباطی آن‌ها با سطوح مختلف جامعه‌اند. مراقبان افراد اوتیستیک به دلیل درگیری با مشکلاتی متعدد نیازمند شبکهسازی برای کاهش آسیب‌های نگهداری از فرزند اوتیستیک هستند.
تجربه شبکهسازی در بین مراقبان افراد نیازمند به مراقبت و به‌طور خاص مراقبان اوتیسم، در جهان وجود دارد و سازمان‌ها مردم‌نهاد و دولتی در این زمینه فعالیت دارند و مطالعاتی نیز در این زمینه انجام شده است. در ایران، شبکهسازی میان مراقبان افراد اوتیسم مورد توجه نهادهای رسمی نبوده اما نهادهای غیررسمی در زمینه شبکهسازی در میان مراقبان افراد دارای اوتیسم فعالیت‌هایی داشته‌اند. اما پژوهش‌های دانشگاهی در ایران به شبکهسازی در میان مراقبان افراد دارای اوتیسم نپرداخته‌اند و خلاء مطالعاتی در این زمینه ملموس است.
بر این اساس می‌توان این پرسش را مطرح نمود که این شبکه در ایران با چه کیفیتی ساخته شده است؟ این شبکه‌ها در چه بستری بنا شده‌اند؟ آیا ویژگی‌های یک اجتماع خدمت‌رسان و در عین حال بهره‌مند از ساختار شبکه‌ای را دارد؟ خانواده‌ها و مراقبان افراد اوتیستیک برای تأمین نیازهای خود چگونه شبکه‌ای از حمایت‌کنندگان را می‌سازند؟
)