نوع پژوهش : طرح پژوهشی/ رساله / پایان نامه
پژوهشگر
گروه روان‌شناسی بالینی، دانشکده‌ی روان‌شناسی و علون تربیتی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
خلاصه پیشنهاده
این پژوهش به بررسی رابطه‌ی بین نیازهای موضوع خویشتن و خودشیفتگی، با تأکید بر نقش واسطه‌ای مکانیزم‌های دفاعی می‌پردازد. نظریه‌ی روان‌کاوی، به ویژه دیدگاه کوهات، خودشیفتگی را نتیجه‌ی ارضا نشدن نیازهای رشدی دوران کودکی، مانند آینگی و ایده‌آل‌سازی، می‌داند. این نیازها در صورت عدم پاسخ‌دهی مناسب توسط والدین، منجر به شکل‌گیری خویشتن نامنسجم و خودشیفتگی ناسالم می‌شوند. به اعتقاد کوهات، افراد خودشیفته از مکانیزم‌های دفاعی برای حفظ تصویر بزرگ‌منشانه از خود و اجتناب از تجربه‌ی احساسات ناخودآگاه منفی مانند شرم و حقارت استفاده می‌کنند. هدف این پژوهش، بررسی نقش مستقیم و غیرمستقیم نیازهای موضوع خویشتن در شکل‌گیری خودشیفتگی، و همچنین تحلیل تأثیر واسطه‌ای مکانیزم‌های دفاعی است. نتایج این مطالعه می‌تواند به درک عمیق‌تر از خودشیفتگی و سازوکارهای روانی مرتبط با آن کمک کرده و در تدوین راهکارهای مداخله‌ای برای درمان افراد خودشیفته و همچنین بهبود شیوه‌های والدگری مؤثر باشد. این پژوهش با ارائه‌ی یک مدل مفهومی به بررسی این فرضیه‌ها پرداخته و به دنبال پاسخ به این سوال است که آیا مکانیزم‌های دفاعی واسطه‌ی ارتباط بین نیازهای موضوع خویشتن و خودشیفتگی هستند. یافته‌ها می‌توانند به‌طور ویژه در حوزه‌ی روان‌درمانی و مشاوره‌ی بالینی کاربرد داشته باشند.
)