نوع پژوهش : طرح پژوهشی/ رساله / پایان نامه

پژوهشگر

• ابراهیم ابراهیمی

دانشجوی کارشناسی ارشد آسیب شناسی و حرکات اصلاحی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران

خلاصه پیشنهاده

اختلال حس بینایی که با نابینایی و کم بینایی شناخته می شود، یکی از متداول ترین معلولیت و نقص عملکرد در افراد در نظر گرفته می شود که کارآمدی افراد را تحت تاثیر قرار می دهد (Salomão, Mitsuhiro, & Belfort Jr, 2009). حس بینایی یکی از مشکلاتی است که سازمان جهانی بهداشت با آن درگیر است، به این دلیل که در سطح جهان حدود 150 میلیون نفر از مشکلات بینایی رنج می برند و 50 میلیون نفر نابینا هستند (Woldeyes & Adamu, 2008). عدم داشتن حس بینایی یک فرد نابینا را با محدودیت های عملکردی و حرکتی رو به رو می سازد که یکی از مهم ترین این محدودیت ها راه رفتن است (Majlesi & Farahpour, 2015). راه رفتن، اصطلاح علمی است که برای توصیف الگوی راه رفتن انسان استفاده می شود، در اجرا ساده است، اما از نظر کنترل حرکتی و بیومکانیک پیچیده است (Beauchet et al., 2017). معیارهای عینی پارامترهای زمانی و فضایی راه رفتن امکان تعریف سطح اختلال و مشخص کردن عملکرد راه رفتن را فراهم می کند که می تواند به عنوان یک شاخص زیستی در تحرک مورد استفاده قرار گیرد؛ متداول ترین پارامترهای زمانی راه رفتن شامل زمان گام (s)، فاز نوسان (%)، فاز استقرار(%)، حمایت دواتکایی(%) و آهنگ (گام/دقیقه) است (Kahaki, Safarpour, & Daneshmandi, 2023).